Stikstofneutraal bestemmingsplan toch toegestaan?

Het vaststellen van een bestemmingsplan dat significante gevolgen kan hebben voor een Natura 2000-gebied is in de praktijk vaak lastig. Uit de rechtspraak volgt namelijk dat de plantoets strikt moet worden uitgevoerd. Zelfs een stikstofneutraal bestemmingsplan volstaat niet. Of toch wel? De Raad van State deed hierover op 26 april 2017 (ECLI:NL:RVS:2017:1135) een uitspraak.

Deze uitspraak gaat over een bestemmingsplan waarin, zoals gebruikelijk, een aantal wijzigingsbevoegdheden is opgenomen. Aan het toepassen van die wijzingsbevoegdheden is de voorwaarde verbonden dat wordt aangetoond dat een ontwikkeling stikstofneutraal plaatsvindt. In het bestemmingsplan wordt hieronder verstaan:

“stikstofneutraal: geen toename van stikstofemissie”

Dat betekent dat een wijzigingsplan alleen kan worden vastgesteld als is verzekerd dat de daarin voorziene ontwikkeling, inclusief een eventuele toename van verkeersbewegingen en het beweiden van dieren, niet leidt tot een toename van stikstof. Naar het oordeel van de Raad van State is op deze manier uitgesloten dat het plan de natuurlijke kenmerken van de betrokken Natura 2000-gebieden zal aantasten.

In een eerdere uitspraak overwoog de Raad van State anders. In de desbetreffende uitspraak oordeelde de Raad van State namelijk dat de planregels, waarin het begrip stikstofneutraal als voorwaarde was opgenomen, niet in de weg stonden aan een toename van stikstofdepositie in Natura 2000-gebieden. De definitief van het begrip ‘stikstofneutraal’ in die planregels was echter anders dan de definitie in het bestemmingsplan dat aan de orde was in de uitspraak van 26 april 2017.

Een stikstofneutraal bestemmingsplan lijkt gelet op laatstgenoemde uitspraak dus wel toegestaan, mits wordt gekozen voor een juiste definitie van het begrip ‘stikstofneutraal’.

mw. mr. Franca Damen